مدح و مرثیۀ حضرت زهرا سلام الله علیها (کوچۀ بنی هاشم)
داده ست نام فاطمه، داور به زهرا داده لـقب صـدیـقۀ اطهـر به زهـرا جنّت همان توصیف اجمالى زهراست جنّت به کوثر وصف شد کوثر به زهرا اُمّ ابـیـهـایـی‌اش اُمّ الانـبـیـایـى ست باید بگـویـند انـبـیـا مـادر به زهـرا او سـربـلـنـد امـتحـان هاى خـدا بود اینگونه شد بخشید تاج سر به زهرا صبرش زبانزد بود حتى قبل خلقت صبرى که داده جلوه‌اى دیگر به زهرا به رشتـه‌هاى چـادرش امـیّـد دارنـد آنانکه محتاجند در محـشر به زهرا مانـدم بگـویم رفته زهـرا به پیـمبر یا که بگویم رفته پیغـمبر به زهرا؟ در سیر معـراجى خود در آخر راه زهرا به حیدر میرسد حیدر به زهرا خدمت به مولا هم همان خدمت به زهراست در اصل خدمت میکند قنبر به زهرا یعـنى همه محـتاج زهـراى بتـولـیم وقتى توسّل میکند رهـبر به زهـرا زهرا براى ما هـمیشه مـادرى کرد خیلى بدهکار است این کشور به زهرا تا فیض از دامان معـراجش بچـیـند سر میزند هر صبح پیغمبر به زهرا وقـتى پـیـمـبـر بود در شهـر مدیـنه عرض ادب می‌کرد حتى در، به زهرا تــازه رســول الـلـه را از دســت داده اما چو کـوهـى روى پـایـش ایـسـتـاده زهرا ستاره، ماه، زهرا آفتاب است یک مصطفاى دیگرى زیر نقاب است جبریل نازل می‌شود با وحى بر او او نیست پیغمبر ولى صاحب کتاب است مـهـریـه‌اش آب است آب زنـدگـانى دنیاى لب تـشنه فقط دنبال آب است زهرا حکیمانه ست جنس اعتراضش زهراى مرضیه سوالش هم جواب است زهـرا به مـا آمـوخـتـه پـاى ولایـت از آبروى خود گذشتیم آن حساب است چه آبرویى! گر به کار دین نـیاید؟! این آبروها بیشتر نوعى حجاب است خانه به خـانه در زدم پـاسخ نـدادند بیگانه بیدار است اما دوست خواب است در راه قرآن کندرو بودن چه حاصل به نص قرآن راه قرآن با شتاب است نه حرف من، نه حرف تو، نه حرف مردم در دین ما حرف "على" فصل الخطاب است تضعیف حزب الله جائز نیست، زیرا هر جا که حزب الله باشد فتح باب است در سینۀ اطفال ما عکس خمینى ست این رویش نـسل جدید انـقلاب است ایران، یمن، لبنان، فلسطین... در همه جا پرچم به دست بچه‌هاى بوتراب است ما را دعـا کن بـاز با دست شکسته ما را دعا کن که دعایت مستجاب است هر که در این خیـمه نـشسته کار دارد بـا مــادر پـهـلــو شـکـسـتـه کـار دارد بایـد طریـقـت هـم ابـوذر وار بـاشد هـم بـیـنـش مقـداد یک مـقـدار باشد ما این طرف یا آن طرف در دین نداریم باید فـقط "معیارِ حق" معـیـار باشد باید به روى مأذنه حق را بیان کرد بـایـد بـلال شـهـر هم عـمّـار بـاشـد فرقى ندارد نخل یا منبر، على دوست بـایــد زبــانِ مـیــثــم تــمّــار بـاشـد دم میزند هر لحظه از حق و حقیقت حـتى اگر منـصـورِ روى دار باشد انصار بودن یا نبودن اسم و رسم است آنکس ز انصار است که بیدار باشد دنیـاطلب دین را به دنیا می‌فـروشد اى واى اگـر دیـنـدار دنـیـا دار باشد گنجش به فردى میرسد رنجش به جمعى هر وقت اشرافى گرى در کار باشد دیگر نمی‌خوابد گرسنه طفـل مردم گر سلک ما " الجَّار ثُـمَّ الدّار" باشد از حرف حق خسته نخواهد گشت زهرا حـتـى اگـر بـیـن در و دیـوار بـاشد کتمان نخواهد کرد حقِّ مرتضى را هر چند بیـن سیـنه‌اش مسـمار باشد مردم! همیشه گل گل است و خار خار است گیرم دو روزى گـل کنار خار باشد این قـافـله ترسى ز گـمراهى ندارد وقـتـى ولایـت قـافـلـه سـالار بـاشـد مرد و زن ما یک به یک سردار جنگند دشمن غـلط کـرده پى سـردار باشد از یـاوه گـویى هاى دشـمن بـیم! هرگز وقتى شهـادت هست پس تسلـیم! هرگز مـردى یگـانه بود و بانـویى یگـانـه آهـستـه می‌رفـتـند از خـانـه شبـانـه هـمراه هـم بـودند مـثـل دو فـرشـتـه پهلو به پهلو، پا به پا، شانه به شانه سر می‌زدند انصار را کوچه به کوچه در می‌زدند انصار را خانه به خانه مظلـومشان دیدند، در را وا نکردند واى از زمانه، واى از دست زمانه چهل شب تمام شهر را گشتند با هم امـا بـدون یــار بـرگـشـتـنـد خــانـه وقــتـى عــزادار رسـول الله بـودنـد از درب خانه می‌کـشید آتش زبـانه در باز شد وقتى که زهرا پشت در بود دُخـت نــبــى افـتــاد بـیـن آسـتــانـه دستى ورم کرده ست و دستى هم شکسته هم با غلاف تیغ... هم با تازیانه.... حتى نگاهى هم به پهلویش نینداخت محو عـلـى بود عـاشقانه، عـارفـانه دامان در میسوخت، اما داشت میسوخت ...در کـربلا دامان چـندین نـازدانه افـتاد یک دانـه از آن دو گـوشواره در کــربــلا افــتـاد امـا دانــه دانــه شب هاى جمعه فاطمه بالاى گودال با نـالـه، آنهم نـالـه‌هاى مـادرانـه... گـویـد حسیـنم کـشتـه شد اى داد بـیداد نـور دو عـیـنم کـشتـه شد اى داد بیداد |